ben...

     Neresinden tutsam elimde kalıyor derler ya, bazen tutacak hiç bir şey bulamamak daha kötü.. yalnızlığı seviyorum yalanının ardında yalnız bırakılmışlığımı  susturmaya çalışıyor olabilir miyim. öyle kallavi laflar büyük sözler bilmiyorum ben. sadece şu sıralar bir mutsuzluk hali var üstümde. kendimi sorgulamaktan,konuşmaktan bile yorulmuşum ya da bıkmışım ki uzak duruyorum. kendimi seviyorum bu öyle birşey değil. bu artık ne yapacağımı,nereye gideceğimi bağıra bağıra söyleme ve kendime duyurma savaşım.. biraz kayıp gibiyim. ama ne ramak ne bulmak istemiyorum kendimi. çok fazla yüküm vardı çocukluğumdan taşıdığım,çoğunu bıraktım büyürken zenginlerin kapısına,cami avlularına,karakol önlerine. acılar taşınması ağır yükler,tecrübeler hepsi benim yaşım,yıllarım zaten. neler sığabilir bilmiyorum ömre ama ben sığdırmaya değil biraz ferah bir ömür için boşaltmaya çalışıyorum...
   umutsuz değilim ya da karamsar. sadece ışıkları kapalı tutuyorum biraz karanlık. kendim öyle istiyorum aslında. meğer ne erkenmiş çoğu şeye ne acele etmişim. geç kalmak lazımmış bazen.. bekletmek gerekiyormuş herşeyi herkesi. ne öğrettilerse yapmalıyım sevdasından hep erken varmışım. geç kalacağım korkusuyla kimbilir neleri görmeden geçmiş,neleri kaçırmışım. sevin beni diye haykırmak isterken buna ihtiyacım varken seni seviyorum demişim hep. bu güzel,sevmek,sevebiliyor olmak. ama sevmek bazen yetmiyor işte. koşarak oynayarak ve bolca uyuyarak geçirdiğimiz çocukluğumuzu hala tadı damağımızda anlatırken,koşmayı bırakın yerimizden kalkmadığımız şimdiki hayatlarımızda o kadar uyumazken ve hatta oyun bile oynamıyorken niye tat alarak yaşayamıyoruz. niye herşeyi istiyor ama aslında ne istediğimizi bilmiyoruz. hatalarımızdan utanıyor, kimse bilmesin istiyoruz yüzleşmek değil kırıp aynayı halı altına süpürmek tek yaptığımız. çok mu erken büyüyor çok mu erken yaşlanıyoruz. yoksa çok mu geç kaldık çoğu şeye.
   kendimle konuşmayı özlüyorum bazen.. bu cümleler kendime sadece.. sadece sana...